Διαβάζοντας τις φοβερές περιγραφές και τα επεισόδια που συνέβησαν. αναρωτιέται κανείς πώς μπορεί ο άνθρωπος να φτάσει σε τέτοιο σημείο αγριότητας και κτηνωδίας, και παρασυρμένος από μια ιδεολογία, τη φασιστική ιδεολογία, να εξοντώσει στο όνομα του φυλετικού ρατσισμού εκατομμύρια ανθρώπων. Κι όμως οι Ες Ες, οι βασανιστές, δεν έπαυαν στην προσωπική τους ζωή να είναι αφοσιωμένοι σύζυγοι, καλοί πατέρες, και λάτρεις της τέχνης και της μουσικής! Πώς είναι δυνατόν ο ίδιος άνθρωπος να είναι από τη μια μεριά απόλυτα κακός, ένα τέρας, και από την άλλη ένας ευαίσθητος οικογενειάρχης και καλλιτέχνης; Πώς είναι δυνατόν ένας λαός με τόσο υψηλό πολιτισμό, όπως είναι οι Γερμανοί, να υιοθέτησε μια ρατσιστική αντίληψη, σύμφωνα με την οποία οι Εβραίοι, οι Τσιγγάνοι, οι αριστεροί, οι ομοφυλόφιλοι, οι αντιφρονούντες, οι αιχμάλωτοι πολέμου, θεωρούνται «κατώτερα» ανθρώπινα όντα που πρέπει να εξοντωθούν;
Είναι δύσκολο να εξηγήσουμε το πρόβλημα του ηθικού Κακού, όπως παρουσιάστηκε στον 20ο αιώνα, στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το Κακό δεν χρειάζεται να προκύπτει από κάποια κρυφή πηγή μοχθηρίας ή από κάποιο σαδιστικό ένστικτο. Μπορεί να είναι αποτέλεσμα μιας ηθικής τυφλότητας ή αναισθησίας. Ο μέσος άνθρωπος, ο μέσος Γερμανός της ναζιστικής εποχής, θεωρούσε ότι έπραττε δίκαια και συμμορφωνόταν με τις εντολές της εξουσίας ίσως γιατί είχε χάσει την ηθική του ευαισθησία και έτσι μπόρεσε να πιστέψει στην ορθότητά τους..